Και να μου λέγανε πως πρόκειται για αληθινή ιστορία, θα το πίστευα. Αρκεί να θυμηθώ διηγήσεις της μάνας και της γιαγιάς μου και "Η μητέρα του σκύλου" μοιάζει με χιλιοειπωμένη ιστορία. Αλλά δεν είναι έτσι γιατί ο Μάτεσις τη διηγείται σαν να είχε θαμμένο όλο τον πόνο της γενιάς του πολέμου μέσα του και να τον ξερνάει με καταπιεσμένη ορμή πάνω στο γραπτό του.
Μόνο μεγάλοι συγγραφείς έφτασαν να δώσουν την αλήθεια με τέτοια ένταση: οι μεγάλοι Ρώσοι, ο Κάφκα και ο Μπρεχτ, μερικά παραδείγματα. Ο Μάτεσις δε σ' αφήνει να πάρεις ανάσα: πλήθος οι σκηνές, φορτωμένες εικόνες και νοήματα. Οι περισσότερες, σκέτη αρρώστια. Κάποιες πάλι, γεμάτες αισιοδοξία και φως.
Παντού κυριαρχεί η θέση του συγγραφέα για το Θεό, την πατρίδα και το Θάνατο. Αμφισβητεί την ύπαρξη του Θεού, τη σημασία της πατρίδας και του Θανάτου: "Το μεγάλο δεν είναι ο θάνατος: το μεγάλο είναι οι νεκροί. Ο θάνατος περνάει, οι νεκροί παραμένουν"
Για άλλη μια φορά (αρχικά με το "Πάντα καλά") συνειδητοποιώ πόσο αγαπάει ο Μάτεσις τη γυναίκα. Τη γνωρίζει τόσο καλά σαν την παλάμη του χεριού του και την αφήνει να ορίσει εκείνη το συγγραφικό παιχνίδι σαν να είναι ο ίδιος αμέτοχος.
Η Ραραού, η αφηγήτρια και πρωταγωνίστρια του βιβλίου, είναι ένα λαβωμένο πλάσμα που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψύχωση. Είναι από εκείνες τις ηρωίδες που δύσκολα ξεχνιούνται.
"Η μητέρα του σκύλου" είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Μάτεσι γι' αυτό ίσως αποτελεί ένα λογοτεχνικό ξέσπασμα, το οποίο δεν συναντάμε με τέτοια ένταση στα επόμενα έργα του. Πρωτοεκδόθηκε το 1990 από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου