"Το τέλος του κόσμου" Τζων Απντάικ

Υπάρχουν βιβλία που διαβάζονται δύσκολα αλλά που στο τέλος σε αποζημιώνουν.  Αυτό μου συνέβη διαβάζοντας "Το τέλος του κόσμου" του Τζων Απντάικ.  

Η "δυσκολία" σε αυτό το βιβλίο έγκειται στα ποικίλα θέματα με τα οποία καταπιάνεται: πραγματικά δεν ήξερα που να πρωτοεστιάσω... Η ραχοκοκαλιά της αφήγησης είναι μια καθημερινή ιστορία ενός συνταξιούχου που δυσκολεύεται να ζήσει μια ζωή αλλοιωμένη από τον πόλεμο και ό,τι αυτός συνεπάγεται.  Τα παρακλάδια όμως της αφήγησης, που στην πραγματικότητα είναι μεγάλες παρεκβάσεις, αφορούν θέματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους (αιγυπτιακή ιστορία, Βίκινγκς, διάστημα, φύση...).

Ουσιαστικά αυτό που κράτησα είναι η έννοια του τέλους.  Ο συνταξιούχος, Μπεν Τέρνμπουλ, φτάνει στο τέλος της ζωής του και ο κόσμος, όπως τον ήξερε, φτάνει κι εκείνος σε ένα εφιαλτικό αδιέξοδο.  

Με εντυπωσίασε επίσης η αρχή και το τέλος του βιβλίου που αναφέρονται σε ένα πλάσμα της φύσης, σ' ένα ελάφι: στην αρχή το ελάφι κάνει την εμφάνισή του στη γη του Τέρνμπουλ, με όλη τη χάρη και την ομορφιά της ύπαρξής του. Στο τέλος το ελάφι σκοτώνεται και μοιάζει σαν να παύει μαζί με αυτό να υπάρχει ο κόσμος της φύσης, της αυθεντικότητας, της αλήθειας.

Το "Τέλος του κόσμου" χαρακτηρίζεται ως μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας.  Τυπικά είναι, αφού διαδραματίζεται στο μέλλον (2020), αλλά αυτό το μέλλον είναι τόσο κοντινό που πραγματικά διαβάζοντάς το δεν συνειδητοποιείς μεγάλες διαφορές από το σήμερα κι αυτό νομίζω ότι έχει γίνει επίτηδες από το συγγραφέα και αποτελεί μια από τις αρετές του βιβλίου.

Εντυπωσιάζουν επίσης οι ερωτικές σκηνές που φαντάζομαι ότι θα σόκαραν τη συντηρητική Αμερική γιατί δεν υπάρχει μόνο ετεροφυλικό σεξ αλλά και ερωτισμός με ανήλικο άτομο ...

Τίτλος Πρωτοτύπου: John Updike, Toward the End of Time, (1997)

Εκδόσεις Καστανιώτη

Μετάφραση: Μ.Ε. Παξινού - Αλ. Πανούσης