"Οι ξένες λέξεις" του Βασίλη Αλεξάκη

Όσοι έλκονται από τα μυστήρια της γλώσσας πρέπει να διαβάσουν τις "Ξένες Λέξεις" του Βασίλη Αλεξάκη.   Ο ίδιος ανάμεσα σε δύο από τις πιο όμορφες γλώσσες παγκοσμίως (ως Ελληνίδα και απόφοιτος του τμημ. Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας είμαι αρκετά προκατειλημμένη), τα ελληνικά και τα γαλλικά, προσεγγίζει την επαφή και διείσδυση σε μια τρίτη "ακαλλιέργητη" γλώσσα της Κεντρικής Αφρικής, τα σάνγκο, όχι μόνο ως πρόκληση αλλά και ως αφετηρία να ψάξει τις ρίζες του και τον ίδιο του τον εαυτό.

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη: στη ζωή του συγγραφέα Νικολαΐδη σε Αθήνα και Παρίσι και στο ταξίδι του στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.  Και βέβαια το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται στην περιγραφή του ταξιδιού του σε αυτή τη χώρα με τη άγρια ομορφιά της αλλά και με τις έντονες αντιθέσεις της.

Πολλές είναι οι αναφορές σε λέξεις των σάνγκο που ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα του βιβλίου και σε ταξιδεύουν.  Γιατί αλλιώς το βιβλίο είναι μελαγχολικό και λίγο στενάχωρο αλλά και αισθαντικό και τρυφερό ταυτόχρονα.

Το εξώφυλλο είναι φιλοτεχνημένο από τον ίδιο τον Αλεξάκη και θα έλεγα ότι είναι χαριτωμένο.

Εκδόσεις Εξάντας, 2003

"Φίλοι" του Βαγγέλη Ραπτόπουλου

 

Από τα πιο "αληθινά" βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια.  Αλήθειες, λόγια-καθρέφτες, ουσία και απουσία μπλα-μπλα.  Πραγματεύεται το θέμα μιας/της φιλίας αλλά παρασύρεται σε ακόμα πιο περίπλοκα μονοπάτια της ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων δεκαετιών.  Σε ορισμένα σημεία (πχ. δικαίωση της 17 Νοέμβρη και απαξίωση της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων) βρήκα τον Ραπτόπουλο ακραία αιρετικό, αλλά δεν μπορώ να μην εκτιμήσω το θάρρος του και τη διαφορετική άποψη που προσφέρει. 

Το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο, ο λόγος ρέει, δεν βαριέσαι ούτε στιγμή και βέβαια -το πιο σημαντικό- σε κάνει να σκέφτεσαι, να πας τη σκέψη σου παρακάτω...

Συνήθως εδώ προσθέτω το περιεχόμενο του οπισθόφυλλου.  Επειδή όμως βρίσκω το συγκεκριμένο αρκετά χαοτικό θα παραθέσω ένα απόσπασμα του τελευταίου κεφαλαίου, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι κατά τη γνώμη μου το καλύτερο:

Παιδικά χρόνια, μέση ηλικία, γηρατειά.  Η αλλιώς μια γέννηση, της Δανάης, ένας γάμος, του Αντρέα, κι ένας θάνατος, του Ηλία.  Που τυχαίνει να συμπίπτουν με τρεις ξεχωριστές στιγμές.  Την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, την εξάρθρωση της "17 Νοέμβρη" και τους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.  Ιστορικές στιγμές παγκόσμιες και ταυτόχρονα εθνικές, αφού μιλάμε πάντα για την Ελλάδα στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. 

Εκδόσεις Κέδρος, 2006

"Ο σκύλος της Μαρί" του Ανδρέα Μήτσου

 

Κρίνει το τέλος μιας ζωής τη ζωή ολόκληρη;  Αυτό τουλάχιστον δείχνει να πιστεύει ο συγγραφέας φωτίζοντας τη ζωή του νεαρού Στεργίου, τις αδυναμίες, τα πάθη (ή μάλλον το πάθος) του και το αναπάντεχο τέλος του. Ο έρωτας κινεί τα νήματα της ζωής του, η λογική και τα όρια παραμερίζονται  και η κάθαρση έρχεται με την τελική επιλογή του.

Το διαφορετικό σ'αυτό το μυθιστόρημα είναι η ύπαρξη δύο αφηγητών.  Ο καθένας δίνει τη δική του σκοπιά της ιστορίας, αν και οι δύο συμπαθούν τον Στεργίου και στέκονται στο πλευρό του.  Η περιγραφή της ψυχής του νεαρού ήρωα τόσο μέσω του πρώτου αφηγητή, του καλλιεργημένου Πιέρ, όσο μέσω του brutal γαλωνά προισταμένου του αποδεικνύει ότι μόνο σκύλος της Μαρί δεν ήταν ο Στεργίου διαλέγοντας το τέλος του και καταξιώνοντας  την ύπαρξή του.

Ενώ ο Μήτσου μας πληροφορεί ότι πρόκειται για μια εντελώς φανταστική ιστορία, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να πιστέψω πως είναι αληθινή.  Κι αυτό σημαίνει κατά τη γνώμη μου ότι έχω στα χέρια μου ένα καλό βιβλίο.

Το οπισθόφυλλο:

Αρχές της δεκαετίας του 1970. Μια ιστορία ερωτικού πάθους συνταράζει το καζίνο των Αθηνών. Ο Σπύρος Στεργίου, νεαρός υπαξιωματικός της Ασφάλειας του Μον-Παρνές, οδηγείται στην αυτοκτονία παρασυρμένος από παράφορο έρωτα για την αινιγματική κρουπιέρισσα Μαρί. Δυο άντρες του καζίνου αφηγούνται σήμερα την ιστορία μέσα από την δική τους εμπλοκή σ' αυτή, ρίχνοντας φως σ' όλες τις πλευρές εκείνης της σκοτεινής πραγματικότητας.

Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004

"Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα" του Δημήτρη Μαμαλούκα

Ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα που διαβάζεται μονορούφι.  Με καταιγιστική δράση σε διαφορετικά επίπεδα, δυνατούς χαρακτήρες και ατμόσφαιρα που σε ταξιδεύει στην Ιταλία του σήμερα.  Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που διεγείρουν τη φαντασία του λάτρη ιστοριών μυστηρίου (κληρονομιές, παλιά βιβλία, πούρα, ψιλόβροχο, αδιάβροχα) και κάνουν τον αναγνώστη να μη θέλει να αφήσει το βιβλίο απ' τα χέρια του.  

Θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ταινία άλλωστε ο Μαμαλούκας γράφει διαλογικά χρησιμοποιώντας συνεχώς "νευρώδη" ρήματα. 

Ίσως κάποια υπερβολή στο τέλος αλλά αυτό είναι σε κάποιο βαθμό αναμενόμενο από το συγκεκριμένο είδος.

Ωραίο ανάγνωσμα για φθινόπωρο!

Το οπισθόφυλλο:

Στις αρχές του 19ου αιώνα ο Δημήτριος Μόστρας, ένας παθιασμένος Έλληνας βιβλιόφιλος, είχε δημιουργήσει στην Ιταλία μια πολύτιμη βιβλιοθήκη γεμάτη κώδικες, χειρόγραφα και σπάνια βιβλία. Έναν ανεκτίμητο θησαυρό που χάθηκε στο χρόνο και παρέμεινε ένα αξεδιάλυτο μυστήριο. Πολλά χρόνια αργότερα, ένας ανάπηρος συλλέκτης κι ένας Ελληνοϊταλός έμπορος βιβλίων πιστεύουν
ότι έχουν βρει το κλειδί για τους χαμένους τόμους. Όμως, το κακό κινείται γύρω τους με τους δικούς του ρυθμούς, τους δικούς του κανόνες και τους δικούς του ανθρώπους. Μια σειρά από ομιχλώδη ερωτήματα παρασύρει από την αρχή τους ήρωες σ' ένα αδιάκοπο κυνηγητό: Τι κρύβεται πίσω από το αίνιγμα της χαμένης βιβλιοθήκης; Ποιος είναι ο άνθρωπος σκιά; Τι συνδέει τα μοναδικά χειρόγραφα με τις ανεξήγητες εξαφανίσεις αποφυλακισμένων δολοφόνων; Ποια μοίρα ενώνει και χωρίζει την πανέμορφη Ντανιέλα και την αινιγματική Μονίκ; Οι απαντήσεις και οι λύσεις καραδοκούν στους δρόμους της βροχερής Ρώμης και στα κανάλια της Βενετίας, σ' ένα βιβλιοφιλικό θρίλερ ποτισμένο από άρωμα παλαιού βιβλίου.

Εκδόσεις Καστανιώτη, 2007