Από τα πιο "αληθινά" βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια. Αλήθειες, λόγια-καθρέφτες, ουσία και απουσία μπλα-μπλα. Πραγματεύεται το θέμα μιας/της φιλίας αλλά παρασύρεται σε ακόμα πιο περίπλοκα μονοπάτια της ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων δεκαετιών. Σε ορισμένα σημεία (πχ. δικαίωση της 17 Νοέμβρη και απαξίωση της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων) βρήκα τον Ραπτόπουλο ακραία αιρετικό, αλλά δεν μπορώ να μην εκτιμήσω το θάρρος του και τη διαφορετική άποψη που προσφέρει.
Το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο, ο λόγος ρέει, δεν βαριέσαι ούτε στιγμή και βέβαια -το πιο σημαντικό- σε κάνει να σκέφτεσαι, να πας τη σκέψη σου παρακάτω...
Συνήθως εδώ προσθέτω το περιεχόμενο του οπισθόφυλλου. Επειδή όμως βρίσκω το συγκεκριμένο αρκετά χαοτικό θα παραθέσω ένα απόσπασμα του τελευταίου κεφαλαίου, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι κατά τη γνώμη μου το καλύτερο:
Παιδικά χρόνια, μέση ηλικία, γηρατειά. Η αλλιώς μια γέννηση, της Δανάης, ένας γάμος, του Αντρέα, κι ένας θάνατος, του Ηλία. Που τυχαίνει να συμπίπτουν με τρεις ξεχωριστές στιγμές. Την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, την εξάρθρωση της "17 Νοέμβρη" και τους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ιστορικές στιγμές παγκόσμιες και ταυτόχρονα εθνικές, αφού μιλάμε πάντα για την Ελλάδα στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης.
Εκδόσεις Κέδρος, 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου