"Η κυρία της βιτρίνας" του Σπύρου Πλασκοβίτη με δυσκόλεψε στην ανάγνωση αλλά δε με άφησε αδιάφορη.
Θεωρητικά είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που προοιώνιζαν μια συναρπαστική ανάγνωση: για αρχή να αναφέρω ότι, ως ένα σημείο αποτελεί συνέχεια της "Πόλης", που πραγματικά με γοήτευσε. Η γραφή του Πλασκοβίτη είναι μια ευφυής γραφή, εύστοχη και αληθινή. Η ματιά του πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα περνάει στο γραπτό του με επιτυχία: απ' τη μια η Ελλάδα της μεταπολίτευσης γεμάτη κούφια λόγια και πολιτική ανικανότητα, απ' την άλλη ο τόπος του, η Κέρκυρα, να παραδίδει σταδιακά τις ομορφιές της προς όφελος της τουριστικής ανάπτυξης και των συμφερόντων των τοπικών παραγόντων.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου αναλύονται διεξοδικά, είναι ζωντανοί κι αληθινοί. Η Αγγελίνα Ντάσιου αποτελεί το δυνατό χαρτί του βιβλίου αλλά και ο πρωταγωνιστής Ντίνος Χαιρέτης μέσα από τις επιλογές του τροφοδοτεί τους στόχους του συγγραφέα, ο Νικίας Ζαβόλης, πολυσύνθετο κάθαρμα, και τέλος η Πωλέττα, η χαριτωμένη αλλά τραγική ερωμένη του Χαιρέτη.
Στα αρνητικά του βιβλίου να αναφέρω την ενασχόληση του συγγραφέα με την εξιστόρηση γεγονότων που δεν παντρεύονται αρμονικά με τη ραχοκοκαλιά της διήγησης (για παράδειγμα η αναλυτική εξιστόρηση της ζωής του γιού του Χαιρέτη).
Πρώτη έκδοση το 1990 από τις εκδόσεις Κέδρος.
